A.S. Byatt

Czytając opis spodzewałam się nastolatki, która będzie walczyć o swoje, szukać drogi, odpowiedzi. No nie, jest nastolatka, której wygodniej kiedy wszystko dzieje się po za kadrem, a ona tylko się dostosowuje. Przez całą książkę przypisywała jakieś metafizyczne znaczenie np. światłu, kótre odbijało się od włosów chłopaka, miała pretensje do całego świata, że nikt nie czyta w jej myślach i że nie pisze jak ojciec, z którym nawet szczerze nie rozmawiała. Męczyłam tą książkę niewyobrażalnie długo jak na jej objętość, w mojej opinii jest zwyczajnie nudna, być może jestem niewystarczająco inteligenta, żeby ją zrozumieć. Postaci nie da się lubić, jedną osobą, której naprawdę mi szkoda to Henryk (ojciec Anny),pisarz który o ile się nie mylę spędził ileś czasu w obozie jenieckim, jest (prawdopodobnie) introwertykiem, pisze nie przejmując się opiniami innych, a wszyscy wynoszą go na ołtarze i mają do niego pretensje że nie jest im za to wdzięczny. Karolina (matka Anny) irytująca kobieta, która chce mieć "idealną" rodzinę i wszystko pod kontrolą. Pozostałe postaci nie się lepsze. Naprawdę czuję, że książka może zainteresować jedynie ludzi siedzących "głęboko" w literaturze. Oni znajdą coś do dyskusji